Trajneri francez, Zinedine Zidane ka zbuluar arsyen që sollën deri te ndarja me Real Madridin.
Ai shkroi një letër për gazetën spanjolle AS, përmes së cilës sqaroi gjithçka rreth kësaj çështje.
Gazeta Express ua sjellë të përkthyer letrën e plotë të Zidane:
Të dashur madrilenë,
Për 20 vite, nga dita e parë që shkela në qytetin e Madridit dhe u vesha me fanellën e bardhë, ju më dhatë dashurinë tuaj. Unë gjithmonë e kam ndjerë se ka diçka shumë speciale mes nesh. Unë kisha nderin të jem lojtar dhe trajner i klubit më të rëndësishëm në histori, por mbi të gjitha unë jam vetëm një lojtar tjetër i Real Madridit. Për gjithë këtë, desha t’ua shkruaj këtë letër për t’iu thënë lamtumirë dhe ta sqaroj vendimin tim për t’u larguar.
Kur në mars të vitit 2019 pranova të kthehesha në stolin e Real Madridit pas një pauze prej rreth tetë muajsh, kjo ishte për shkak se presidenti Florentino Pérez ma kërkoi, natyrisht, por edhe sepse ju ma kërkuat çdo ditë. Kur takova njërin nga ju në rrugë ndjeva mbështetjen dhe dëshirën për ta parë veten përsëri me ekipin. Sepse unë ndaj vlerat e “Los Blancos”, ky klub që u përket anëtarëve të tij, tifozëve të tij, gjithë botës. Këto vlera jam munduar t’i transmetoj vetë në gjithçka që kam bërë, jam munduar të jem një shembull. Kalimi i njëzet viteve në Madrid ka qenë gjëja më e bukur që më ka ndodhur në jetën time dhe e di që ia detyrohem atë ekskluzivisht Florentino Pérezit që më besoi në vitin 2001, i cili luftoi për mua, për të më bërë të vija kur kishte disa njerëz që ishin kundër tij. E them nga zemra ime, unë gjithmonë do t’i jem mirënjohës presidentit për këtë. Përgjithmonë.
Tani kam vendosur të largohem dhe dua të shpjegoj arsyet mirë. Po shkoj, por nuk jam lodhur nga stërvitja. Në maj 2018 u largova sepse pas dy vitesh e gjysmë me kaq shumë fitore dhe kaq shumë trofe ndjeva që ekipit i duhej një diskurs i ri për të qëndruar në maje. Sot gjërat janë ndryshe. Po largohem sepse mendoj se klubi nuk më jep më besimin që më duhet, nuk më ofron mbështetje për të ndërtuar diçka në planin afatmesëm ose afatgjatë. Unë e njoh futbollin dhe i di kërkesat e një klubi si Madridi, e di që kur nuk fiton duhet të shkosh. Por këtu është harruar një gjë shumë e rëndësishme, është harruar gjithë ajo që kam ndërtuar çdo ditë, atë që kam kontribuar në marrëdhëniet me lojtarët, me 150 personat që punojnë me dhe rreth skuadrës. Unë jam një fitues i lindur dhe isha këtu për të fituar trofe, por përtej kësaj janë qeniet njerëzore, emocionet, jeta dhe kam ndjesinë që këto gjëra nuk janë vlerësuar, se nuk është kuptuar që kjo të ruhet edhe dinamika e nje klub i mrekullueshem. Madje, në një farë mënyre, unë jam fyer.
Unë dua të respektoj atë që kemi bërë së bashku. Do të më pëlqente që muajt e fundit marrëdhënia ime me klubin dhe presidentin të kishte qenë pak më ndryshe nga ajo e trajnerëve të tjerë. Ai nuk po kërkonte privilegje, natyrisht jo, por pak më shumë kujtesë. Sot jeta e një trajneri në stolin e një klubi të shkëlqyeshëm është dy sezone, jo më tepër. Të zgjasin më gjatë marrëdhëniet njerëzore janë thelbësore, janë më të rëndësishme se paratë, më e rëndësishme se fama, më e rëndësishme se çdo gjë. Ju duhet të kujdeseni për ta. Prandaj më dhemb shumë kur lexoj në shtyp, pas një humbjeje se ata do të më përjashtonin nëse nuk fitoja ndeshjen tjetër. Kjo më lëndoi mua dhe të gjithë ekipin sepse këto mesazhe rrjedhën qëllimisht në media, krijuan disponim negativ në staf, krijuan dyshime dhe keqkuptime. Gjë e mirë që kisha disa djem të mrekullueshëm që do të vdisnin me mua. Kur gjërat u përkeqësuan, ata më shpëtuan me fitore të mëdha. Sepse ata besuan në mua dhe ata e dinin se unë besoja në ta. Sigurisht që unë nuk jam trajneri më i mirë në botë, por unë jam i aftë të jap forcën dhe besimin që i duhet gjithsecilit në punën e tij, qofshin ata një lojtar, anëtar i stafit stërvitor apo ndonjë punonjës. Unë e di saktësisht se çfarë i duhet një ekipi. Përgjatë këtyre njëzet viteve në Madrid kam mësuar që ju, tifozët, dëshironi të fitoni, natyrisht që ne po, por mbi të gjitha ju doni që ne të japim gjithçka, trajneri, stafi, punëtorët dhe natyrisht futbollistët. Dhe mund t’ju siguroj se ne kemi dhënë 100% të vetes për klubin.
Unë gjithashtu e shfrytëzoj këtë letër për të dërguar një mesazh për gazetarët. Unë kam bërë qindra konferenca për shtyp dhe fatkeqësisht kemi folur shumë pak për futbollin dhe e di që edhe ju e doni futbollin, se ky sport na bashkon. Sidoqoftë, pa pretenduar t’ju kritikoja ose t’ju jepja mësime, do të doja që pyetjet të mos drejtoheshin gjithmonë drejt polemikave, se do të kishim folur më shpesh për topin dhe mbi të gjitha për lojtarët, të cilët janë dhe gjithmonë do të jenë pjesë e rëndësishme në këtë lojë. Të mos harrojmë futbollin, le të kujdesemi për futbollin.
Të dashur madridistas, unë do të jem gjithmonë një nga ju.
Përpara Madrid!